Net als iedereen die opgroeide na de 2e wereldoorlog groeide ik op in een land van mogelijkheden en kansen, een land waarin niemand gelijk hoeft te zijn, maar iedereen gelijkwaardig is. Een land waar je alles kunt en mag zeggen, een land waar je kunt gaan en staan waar je wil zonder dat iemand je enige beperking oplegt. Ik hou van dat land, ik koester die vrijheid. Al zo lang ik me kan herinneren herdenk ik ieder jaar op 4 mei en sta ik op 5 mei bewust stil bij die vrijheid.
Eind februari genoot ik van de Strâo in mijn dorp en vierde ik met wat Zeeuws-Vlaamse vrienden carnaval in Hulst, zoals ik dat ieder jaar doe. Twee weken later was Corona officieel een pandemie en ging ons land stap voor stap in een “intelligente Lock down”. Ik ben ervan overtuigd dat het niet anders kon, dat al deze maatregelen noodzakelijk waren. Daarom schikte ik me, net als vrijwel iedereen, in wat onvermijdelijk was.
Toch merkte ik dat ik grote moeite had met al die beperkingen van mijn vrijheid. Niet mogen, niet kunnen, wel moeten. Het staat allemaal haaks op wie ik ben en waar ik voor sta. Ik besef nu dat ik mijn vrijheid altijd als heel vanzelfsprekend ervaren heb. Ik realiseer me nu pas écht dat die onbeperkte vrijheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Niemand weet of onze samenleving na Corona ooit weer wordt zoals hij daarvoor was. Maar het begin is er, want vanaf begin mei mag er weer iets meer. De scholen gaan weer open, kinderen mogen weer sporten. We krijgen dus weer een klein stukje van onze vrijheid terug.
Meer dan ooit besef ik dat bij die vrijheid ook verantwoordelijkheid hoort. Verantwoordelijkheid om onze samenleving zó in te richten dat we veilig vrij kunnen zijn. Verantwoordelijkheid om te zorgen dat we economisch kunnen overleven zonder onze fysieke gezondheid en veiligheid daarvoor op te offeren. Daar zullen we een balans in moeten vinden. Dat kunnen we niet alleen, dat kunnen we alleen samen. Inwoners, ondernemers, gemeente, maar ook onze gasten moeten ieder hun eigen verantwoordelijkheid in nemen.
Ik zie al veel goede voorbeelden om me heen. Restaurants die thuisbezorgen of waar je maaltijden af kunt halen. Ondernemers op het strand die samen bedenken hoe er op het strand veilig gerecreëerd kan worden. Winkeliers die hun winkel aanpassen aan de 1,5 meter norm. Met wat creativiteit kan dat overal. Het is de ondernemer van bakkerij “In de Soete Suikerbol” in Burgh, ondanks de zeer beperkte ruimte in zijn winkel, immers ook gelukt.
Ik zie ook dat brancheverenigingen en ondernemersverenigingen uit verschillende dorpen samen de schouders er onder willen zetten. Ik juich dat toe, want die samenwerking is belangrijk, zeker nu we vanaf dit weekend ook weer toeristen welkom heten op ons prachtige eiland. Alleen met elkaar kunnen we ervoor zorgen dat inwoner en toerist samen veilig zijn in onze dorpen, onze stadjes, op ons strand en in onze natuur.
We bepalen niet wat ons overkomt, maar we bepalen wél zelf hoe we daarmee om gaan. Dus ondernemers van Schouwen-Duiveland wees creatief. Bedenk met elkaar hoe we samen invulling kunnen geven aan de 1,5 meter economie in al onze dorpen en stadjes, op het strand en in onze natuur. Kom maar op met al jullie ideeën en plannen, ook als ze niet helemaal bij de “standaard” regelgeving passen. Samen met u kan de gemeente dan bekijken wat er wél mogelijk is en wat daarvoor nodig is. Mijn motto is: “Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan”.
Denkt u dat wij als fractie iets voor u kunnen betekenen? Of wilt u uw verhaal aan ons kwijt? Als u het contactformulier op onze website invult of ons een e-mail stuurt, dan nemen wij contact met u op!